نه تو میمانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی آن لحظه شادی گذشت
غصه هم خواهد رفت آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عریانند به تن لحظه جامه اندوه اندوه مپوشان هرگز
تو به آینه نه آینه به تو خیره شده است تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بُغض کنی آه از آینه دنیا که چه ها خواهد کرد

گنجه دیروزت پُر شد از حسرت و اندوها چه حیف بسته های فردا غم ای کاش
ظرف این لحظه ولی کم خالیست
غم که از راه رسید در این خانه بر او باز کن تا خدا هست به غم وعده این خانه نده
تو به آینه نه آینه به تو خیره شده است تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بُغض کنی آه از آینه دنیا که چه ها خواهد کرد