من و تو همسفر یه جاده پر دردیم
به سیاهی های شب ما دیگه عادت کردیم
به سحر آفتابو دادیم اون به ما ابرو سپرد
به غروب مهتابو دادیم اون به ما شبو سپرد
ما شکستیم تا نشستیم ما بریدیم تا رسیدیم
تا سپیده ما دویدیم رنگ آفتابو ندیدیم
من و تو سنگ صبوریم من و تو

این دفعه اما دیگه طاقت ما هم کم شده
شونه هامون زیر سنگینی غصه خم شده
این دفعه جاده دراز نیست پای ما نا نداره
دل ما شکسته و سینه ما جا نداره
ما شکستیم تا نشستیم ما بریدیم تا رسیدیم
تا سپیده ما دویدیم رنگ آفتابو ندیدیم
من و تو سنگ صبوریم من و تو