به خَزر سپرده بودم یاد بُغض ما بمونه گاهی یک نغمه ای از ما برای موج ها بخونه
من به تهران گفته بودم یاده بُغض ما بمونه گاهی یک درودی از ما به دماوند برسونه
از خودم دل کندم امّا راهی جُز رفتن نداشتم من توو کو چه هایِ شهرم زندگیم رو جا گذاشتم
به شکوفه ها به بارون گفته بودم بر میگردم کوله بارم رو تو غربت عمریه که باز نکردم

مثلِ بی ستونیم که یادگاریِ اشکو خونم زخمی از ارس هنوزم مونده رو سهند شونم
هرجا بن بستی ام یبینم یاد بچگیم میفتم یاد دلواپسی هام که اینجا به هیچ کس نگفتم
از خودم دل کندم امّا راهی جُز رفتن نداشتم من توو کو چه هایِ شهرم زندگیمو جا گذاشتم
به شکوفه ها به بارون گفته بودم برمیگردم کوله بارمو تو غربت عمری که باز نکردم

تویه رویاهام میبینم دست نو دست هم گذاشتیم تویِ آینده روشن به خونه قدم گذاشتیم
ما کناره هم رَها از هرچی تردید و هراسیم ما شکوه تخت جمشید ما خوده خلیج فارسیم
من به جاده ها سپردم یاده عشق ما بمونن عاشقایِ بعد ما رو تو دوراهی نرسونن
به ستاره ها سپردم بعده ما روشن بمونن قده سوختن دلِ ما قلب شب رو بسوزونن